Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι στον κόσμο σκέφτονται να παραιτηθούν, σύμφωνα με έρευνα της Microsoft Corp
Το φαινόμενο της Μεγάλης Παραίτησης στις ΗΠΑ
Σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια άνθρωποι ξανασκέφτονται πώς εργάζονται και ζουν και πώς να εξισορροπήσουν καλύτερα και τα δύο.
Μετά την πανδημία του κορωνοϊού και τα lockdown που είχαν τεθεί σε ισχύ σε όλο τον κόσμο, έχει αρχίσει να παρατηρείται ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο στις ΗΠΑ, σχετικά με τις δουλειές. Το φαινόμενο έχει ονομαστεί ως «η μεγάλη παραίτηση».
Η Μεγάλη Παραίτηση, γνωστή και ως Big Quit, είναι μια οικονομική τάση κατά την οποία οι εργαζόμενοι παραιτούνται οικειοθελώς από τις εργασίες τους μαζικά, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ξεκινώντας στις αρχές του 2021.
Στην Κίνα, υπάρχει το Lying Flat ή αλλιώς το Tang ping, το οποίο είναι μια επιλογή τρόπου ζωής και ένα κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας, από ορισμένους νέους που απορρίπτουν τις κοινωνικές πιέσεις για σκληρή δουλειά ή ακόμα και υπερβολική εργασία, και αντ' αυτού επιλέγουν να «ξαπλώσουν και να ξεπεράσουν τους ξυλοδαρμούς» μέσω μιας χαμηλής επιθυμίας, πιο αδιάφορης στάσης απέναντι στη ζωή.
Το Bloomberg αναλύει τα δύο αυτά φαινόμενα που σημειώνουν άνοδο και φυσικά επηρεάζουν σημαντικά την οικονομία.
Η Μεγάλη Παραίτηση αναγκάζει τους Αμερικανούς εργαζομένους να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους σε αριθμούς ρεκόρ—πάνω από 24 εκατομμύρια το έκαναν από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους—και πολλοί μένουν εκτός εργατικού δυναμικού. Η Γερμανία, η Ιαπωνία και άλλα πλούσια έθνη βλέπουν αποχρώσεις της ίδιας τάσης.
Η πανδημία έχει σημαντικές επιπτώσεις, με έρευνες να δείχνουν αύξηση των συναισθημάτων εξάντλησης και επιδείνωση της ψυχικής υγείας σε πολλά έθνη. Όμως, η πίεση αυξάνεται στις ανεπτυγμένες χώρες εδώ και δεκαετίες. Τα εισοδήματα έχουν μείνει στάσιμα, η ασφάλεια της εργασίας έχει γίνει επισφαλής και το κόστος στέγασης και εκπαίδευσης έχει εκτιναχθεί στα ύψη, αφήνοντας λιγότερους νέους ανθρώπους σε θέση να οικοδομήσουν μια οικονομικά σταθερή ζωή.
Αν και η Μεγάλη Παραίτηση είναι ένα φαινόμενο μεταξύ ατόμων κάτω των 40 ετών, αντηχεί επίσης σε όλη την οικονομία και αναγκάζει μια ευρύτερη συζήτηση για την εργασία. Οι Millennials (γεννημένοι μεταξύ 1980 και τέλη της δεκαετίας του 1990) και η Generation Z (η δημογραφική ομάδα μετά από αυτούς) τείνουν να παντρεύονται, να αγοράζουν σπίτια και να κάνουν παιδιά αργότερα από τους προγόνους τους - αν όχι καθόλου.
Υπάρχει και το κίνημα «lie flat» («είμαι ξαπλωμένος») της Κίνας, που ξεκίνησε με μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το οποίο πήρε το όνομά του. Είναι μια αντίδραση ενάντια σε ένα σύστημα στο οποίο ένα εξαντλητικό πρόγραμμα εργασίας «996» - από τις 9 π.μ. έως τις 9 μ.μ., έξι ημέρες την εβδομάδα - είναι συνηθισμένο σε βιομηχανίες όπως η τεχνολογία. Το ίδιο και η αδιάκοπη πίεση από την οικογένεια, την κοινωνία, ακόμη και την κυβέρνηση να συνεχίσει το άτομο να ανεβαίνει τη σκάλα.
Η οικονομία της χώρας έχει διπλασιαστεί σε μέγεθος την τελευταία δεκαετία, αλλά δεν καρπώνονται όλοι τα οφέλη: Σε πολλές μεγάλες πόλεις το αυξανόμενο κόστος ζωής ξεπερνά την αύξηση των μισθών.
Ως αποτέλεσμα, ορισμένοι βλέπουν το φαινόμενο του lie flat ως μια προειδοποίηση για την επικείμενη στασιμότητα τύπου Ιαπωνίας - κάτι που έφτασε απροσδόκητα νωρίς στην ανάπτυξη της οικονομίας. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι περισσότερο από τα κινήματα αντικουλτούρας τύπου της δεκαετίας του 1960 που εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ και σε μέρη της δυτικής Ευρώπης, με τους απλούς ανθρώπους να αναζητούν μια κοινωνία χαμηλότερης πίεσης που να επικεντρώνεται περισσότερο στην προσωπική ανάπτυξη.
«Είναι ουσιαστικά σύμπτωση ότι αυτές οι δύο συζητήσεις προέκυψαν την ίδια στιγμή», λέει ο Xiang Biao, διευθυντής του Ινστιτούτου Max Planck για την Κοινωνική Ανθρωπολογία στη Γερμανία. «Αλλά μπορούμε να κάνουμε μια σύνδεση. Έχει να κάνει με το πώς η οικονομία έχει υπερθερμανθεί και δεν είναι βιώσιμη, τόσο από περιβαλλοντική όσο και από διανοητική έννοια».
Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι στον κόσμο σκέφτονται να παραιτηθούν, σύμφωνα με έρευνα της Microsoft Corp. Περίπου 4 στους 10 ερωτηθέντες millennial και Gen Z λένε ότι θα άφηναν τη δουλειά τους αν τους ζητούνταν να επιστρέψουν στο γραφείο με πλήρη απασχόληση, σύμφωνα με μια παγκόσμια έρευνα της συμβουλευτικής εταιρείας Qualtrics International Inc.—περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γενιά.
Κάποιοι από τις παλαιότερες γενιές έχουν επικρίνει αυτές τις συμπεριφορές ως προνομιούχες και τεμπέληδες. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι ώρες εργασίας μειώνονται σε πλουσιότερες χώρες εδώ και δεκαετίες σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες.
Μπροστά σε υπαρξιακές απειλές όπως η πανδημία και η κλιματική αλλαγή, η Μεγάλη Παραίτηση και το lie flat έχουν τη δυνατότητα να πυροδοτήσουν μια βαθύτερη συζήτηση για την αδιάκοπη αναζήτηση πλούτου, σε ατομικό επίπεδο και για τα έθνη συνολικά.
«Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική της θνησιμότητας, οι άνθρωποι σίγουρα συμπεριφέρονται διαφορετικά», λέει ο Benjamin Granger, επικεφαλής των συμβουλευτικών υπηρεσιών εμπειρίας εργαζομένων στην Qualtrics. «Οι άνθρωποι βλέπουν τη δουλειά με πολύ διαφορετικό πρίσμα».
Τι συμβαίνει στην Κίνα
Αυτό που ξεκίνησε ως μια πνευματώδης έκφραση της κινεζικής νεανικής εξέγερσης έχει γίνει ένα κίνημα που ακόμη και ο Xi Jinping έχει αναγνωρίσει.
Το πνευματικό σπίτι του κινήματος μπορεί να είναι το Shenzhen, στη νοτιοανατολική Κίνα. Ο αναπτυσσόμενος τεχνολογικός κόμβος φιλοξενεί γιγάντια εργοστάσια ηλεκτρονικών και εταιρείες όπως η Huawei Technologies Co. και η Tencent Holdings Ltd.—καθώς και 18 εκατομμύρια ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους έχουν μετακομίσει εκεί από άλλα μέρη της Κίνας για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους για ευμάρεια. Τώρα, καθώς η οικονομία επιβραδύνεται, ορισμένοι αναρωτιούνται αν αυτά τα όνειρα αξίζουν τον κόπο.
Ο Τζακ, ένας 32χρονος εργαζόμενος στον τομέα της τεχνολογίας που έδωσε μόνο ένα όνομα από φόβο αντεκδίκησης από τον εργοδότη του, ήταν γεμάτος φιλοδοξίες όταν μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών τον προσέλαβε πριν από πέντε χρόνια. Αλλά ένας εξαντλητικός φόρτος εργασίας απέτυχε να μεταφραστεί στην επιτυχία που ήλπιζε, και με τον καιρό ο ενθουσιασμός του εξαντλήθηκε. Δουλεύει ακόμα, αλλά όχι τόσο σκληρά.
«Πολλές βιομηχανίες του Διαδικτύου έχουν φτάσει σε ένα στάδιο όπου δεν υπάρχει εκρηκτική ανάπτυξη», λέει ο Jack. «Αλλά όλη η βαριά δουλειά είναι ακόμα εδώ. Όλο το άγχος είναι ακόμα εδώ. Χάνεις την ελπίδα σου».
Το ότι η Shenzhen είναι από τις λιγότερο προσιτές οικονομικά πόλεις στον κόσμο, το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. «Ακόμα και για καλά αμειβόμενους επαγγελματίες όπως εγώ και η κοπέλα μου, είναι ακόμα τρελό», λέει. «Η προκαταβολή για ένα διαμέρισμα στη Shenzhen είναι 2,3 εκατομμύρια γιουάν [περίπου 314.000 έως 471.000 δολάρια]. Είναι σαν τις αποταμιεύσεις και των δυο μας, καθώς και η τεράστια βοήθεια από τους γονείς μας».
Τον Οκτώβριο χιλιάδες εργαζόμενοι σε εταιρείες όπως η Alibaba Group Holding Ltd. και ο ιδιοκτήτης του TikTok ByteDance Ltd. συμμετείχαν σε μια διαδικτυακή καμπάνια με την επωνυμία «Worker Lives Matter» δημοσιεύοντας πληροφορίες σχετικά με το πότε ξεκινούν και πότε τελειώνουν τις εργάσιμες ημέρες τους σε ένα δημόσιο υπολογιστικό φύλλο. Η ByteDance έχει ορίσει έκτοτε μια μικρότερη εβδομάδα εργασίας.
Σε memes και διαδικτυακές αναρτήσεις, οι νεότεροι Κινέζοι αποκαλούν τη γενιά τους «άνθρωποι του ποντικιού» και «παστό ψάρι». (Στα Καντονέζικα, ένα παστό ψάρι είναι μια μεταφορά για ένα πτώμα, αλλά μπορεί επίσης να σημαίνει ανθρώπους που δεν έχουν φιλοδοξία ή ορμή.) Εάν τέτοιες συμπεριφορές γίνουν διάχυτες, θα μπορούσαν να επιταχύνουν τη μείωση του πληθυσμού: ο ρυθμός γεννήσεων της Κίνας έπεσε σε ιστορικό χαμηλό το 2020, μια μεγάλη ανησυχία γιατί το εργατικό δυναμικό ήδη συρρικνώνεται.
Αμερικανική παραίτηση
Στις ΗΠΑ, οι οικονομικές ανησυχίες των millennials προϋπήρχαν του Covid-19. Λόγω του συνδυασμού μιας έκρηξης στο χρέος των φοιτητών και της ραγδαίας ανάκαμψης από τη Μεγάλη Ύφεση, αυτή η γενιά είναι πιθανό να είναι η πρώτη στην ιστορία των ΗΠΑ που θα είναι λιγότερο εύπορη από τους γονείς της.
Η πανδημία φαίνεται να έχει φέρει αυτές τις ανησυχίες στο προσκήνιο. Τα δύο τρίτα των millennials που άφησαν τη δουλειά τους το 2021 ανέφεραν λόγους ψυχικής υγείας, σύμφωνα με έρευνα της Mind Share Partners, και το ποσοστό για το Gen Z ήταν ακόμη υψηλότερο, στο 81%.
Η ανθρώπινη και οικονομική σφαγή που προκάλεσε ο Covid έχει επίσης αφήσει πολλούς νέους να αμφισβητούν τις προτεραιότητές τους.
Τον Ιούλιο του 2020, η ομοσπονδιακή υπηρεσία στην Ουάσιγκτον, όπου εργαζόταν ο Μπεν Άντερσον, κάλεσε το προσωπικό της πίσω στο γραφείο χωρίς να προμηθεύσει εξοπλισμό ασφαλείας ή να δημιουργήσει καταλύματα για κοινωνική απόσταση. Αφού ένας συνάδελφος έμεινε εκτός για αρκετό καιρό λόγω του Covid -19, ο Άντερσον άρχισε να αναρωτιέται αν μια σταθερή δουλειά ήταν το κλειδί για την ασφάλεια και μια καλή ζωή τελικά. «Καθώς ο κόσμος κατέρρευσε, δεν νομίζω ότι με τους ένοιαξα καθόλου», λέει ο 29χρονος.
Η παραίτηση ήταν στο μυαλό του εδώ και μερικά χρόνια. Είχε κερδίσει κορυφαίους βαθμούς στο κολέγιο, είχε μετακομίσει σε μια μεγάλη πόλη για δουλειά και είχε περάσει επτά χρόνια σε μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Ωστόσο, δεν μπορούσε να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα για να αγοράσει ένα σπίτι. «Η δουλειά ήταν τρελά πιεστική και ήμουν μακριά από την οικογένειά μου», λέει. «Και σε κάποιο σημείο ήταν σαν, “Για τι;” Δούλευα σε μια γιγαντιαία γραφειοκρατία στην οποία δεν επηρεάζεις την αλλαγή. Δεν είναι φτιαγμένο για αυτό. Απλά κουράστηκα».
Τώρα ζει στο Λος Άντζελες και παίζει σε τηλεοπτικές εκπομπές και διαφημίσεις. «Έχω τόσες πιθανότητες σε κάτι τόσο τρελό όσο το Χόλιγουντ, όσο το να υπομένω δοκιμασίες σε μια δημόσια δουλειά», λέει.
Αν και η Μεγάλη Παραίτηση θεωρείται συχνά ως ένα κίνημα νεολαίας, τουλάχιστον μια μελέτη δείχνει ότι οι εργαζόμενοι από 30 έως 45 ετών εγκαταλείπουν επίσης με υψηλά ποσοστά.
Παγκόσμια εξουθένωση
Στην Ιαπωνία, οι συζητήσεις που γίνονται στην Κίνα και τις ΗΠΑ σχετικά με το πώς να εξισορροπηθεί η εργασία ακούγονται γνωστές. Στη δεκαετία του 1990 τα μέσα ενημέρωσης ζωγράφισαν ένα κολακευτικό πορτρέτο νεανικών «ελευθερωτών» που απέρριπταν την απαιτητική κουλτούρα γραφείου της Ιαπωνίας, με τις άκαμπτες ιεραρχίες και τις 15ωρες εργάσιμες ημέρες, υπέρ της εργασίας περίεργων θέσεων εργασίας.
Οι νέοι είπαν ότι ο τρόπος ζωής τους επιβλήθηκε από τη στασιμότητα της οικονομίας και την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας που είχε ως αποτέλεσμα λιγότερες μισθωτές θέσεις και περισσότερη εργασιακή ανασφάλεια.
Μέχρι το 2010 οι freeters είχαν αποκτήσει μια λιγότερο απαξιωτική ετικέτα ως μέρος ενός μεγαλύτερου φαινομένου - της «γενιάς satori» - που αναφερόταν σε μια κατάσταση διαφωτισμού στον ιαπωνικό βουδισμό που επιτεύχθηκε με την εγκατάλειψη υλικών επιθυμιών.
Ο Kairu Taira, 22 ετών, εργάζεται για μια εταιρεία καταναλωτικών αγαθών στο Κόμπε και διευθύνει ένα blog γενιάς σατόρι. Αν και δεν είναι freeter, θεωρεί τον εαυτό του μινιμαλιστή, με περιορισμένη γκαρνταρόμπα που περιλαμβάνει μόνο τέσσερα μπλουζάκια και τέσσερα μακρυμάνικα πουκάμισα.
Λέει ότι η γενιά των σατόρι κατηγορείται ότι «δεν βοηθά αρκετά την οικονομία», επειδή ξοδεύει τόσο λίγα. «Αλλά νομίζω ότι ο καθένας μας είναι πιο ικανός να δει τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή», λέει. «Με αυτή την έννοια, μου αρέσει ο όρος».
Η αυξανόμενη αποδοχή της γενιάς των satori μπορεί να αντανακλά ότι οι χαμηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης και η λιγότερο σταθερή απασχόληση είναι εδώ για να μείνουν. Ο αριθμός των νεογνών στη χώρα, ήδη σε πτώση εδώ και δεκαετίες, έπεσε σε ιστορικό χαμηλό το 2020.
«Με τους freeters εκφραζόταν πολύ περισσότερη ντροπή, φόβος και θυμός», λέει ο Robin O'Day, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Τζόρτζια που μελετά την ιαπωνική νεανική κουλτούρα. «Τώρα φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει».
Οι προοπτικές των νέων δέχθηκαν παρόμοιο πλήγμα από την οικονομική επιβράδυνση της Ταϊβάν στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Εκείνη την εποχή, ο A-Gui ήταν επεξεργαστής βίντεο στην Ταϊπέι. Έχοντας πάθει burn out από μια δουλειά που κάποτε τον έκανε να περάσει τρεις μέρες συνεχόμενα στο γραφείο για να τελειώσει ένα έργο, τα παράτησε το 2006 και έγινε ελεύθερος επαγγελματίας.
«Όσο είχα αρκετά για να ζήσω, ήταν αρκετό», λέει. «Υπήρχαν στιγμές που τα χρήματά μου σχεδόν τελείωναν, αλλά πάντα κάτι ερχόταν».
Τελικά, ο A-Gui παντρεύτηκε και το 2016 επέστρεψε στη δουλειά με πλήρες ωράριο. Βλέπει όμως απογοητευμένους νεότερους σήμερα να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. «Όσο σκληρά κι αν εργάζεσαι, δεν θα μπορείς να αγοράσεις σπίτι», λέει.
Ακόμη και στην Ευρώπη που προσανατολίζεται περισσότερο στην ευημερία, όπου τα προγράμματα διατήρησης της απασχόλησης απέτρεψαν τις πανδημικές απολύσεις στην κλίμακα που παρατηρείται στις ΗΠΑ, πολλοί άνθρωποι επανεξετάζουν τη σταδιοδρομία τους. Σε όλη τη ζώνη του ευρώ, περίπου 2 εκατομμύρια λιγότερα άτομα απασχολούνται από ό,τι πριν χτυπήσει ο κορωνοϊός.
Η Milena Kula, 26 ετών, λέει ότι «ανακουφίστηκε» όταν το συμβόλαιό της σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό του Βερολίνου που επικεντρωνόταν στην πολιτική έληξε τον Απρίλιο του 2020. «Μισούσα να δουλεύω σε γραφείο», λέει. «Το καλύτερο μέρος της ημέρας μου ήταν η 45λεπτη διαδρομή με ποδήλατο προς τη δουλειά».
Τώρα ζει στην ύπαιθρο του Βρανδεμβούργου, όπου σχεδιάζει να δημιουργήσει έναν κοινόχρηστο χώρο για ανθρώπους που, όπως αυτή, θέλουν να ζουν με πιο περιβαλλοντικά βιώσιμο τρόπο. Η ιδέα δεν είναι να εγκαταλείψουν την κοινωνία, αλλά να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας στην οποία πιστεύουν, λέει.
«Χρειαζόμουν μια διαφορετική προσέγγιση στο πώς έκανα τα πράγματα και να είμαι απαλλαγμένη από χειραγώγηση για να δημιουργήσω τη ζωή που θέλω».
Συχνά αυτό που παρουσιάζεται ως αλλαγή στη στάση των νέων είναι απλώς μια εκδήλωση μακροπρόθεσμων τάσεων, λέει ο Bobby Duffy, διευθυντής του Πολιτικού Ινστιτούτου στο King's College του Λονδίνου, του οποίου το βιβλίο The Generation Myth αμφισβητεί τα στερεότυπα γύρω από τις αλλαγές γενεών.
Πολλοί άνθρωποι στα 20 και στα 30 τους αναζητούν διαφορετικά πράγματα από την εργασία από τους μεγαλύτερους συνομηλίκους τους, όπως να δίνουν προτεραιότητα στην εκμάθηση νέων δεξιοτήτων έναντι της σταθερότητας, λέει ο Duffy, αλλά οι μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες, είχαν γενικά παρόμοιες απόψεις όταν ήταν νέοι.
Ο τεράστιος αριθμός των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη δουλειά τους στις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι σημάδι μιας δομικής, ψυχολογικής αλλαγής, σύμφωνα με τον Granger της Qualtrics. Λέει ότι οι άνθρωποι οδηγούνται να «δουλέψουν σε κάτι που θα έχει νόημα, θα έχει έναν υψηλότερο σκοπό. Έχουμε δει πολλά στοιχεία για αυτό».
Στην Κίνα η αλλαγή μπορεί να αποδειχθεί ακόμη πιο θεμελιώδης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπαθεί να εκτονώσει το φαινόμενο του lie flat υποσχόμενο συνεχιζόμενη ανοδική κινητικότητα, με σχέδια να διπλασιάσει το μέγεθος του μεσαίου εισοδήματος του πληθυσμού έως το 2035. Αλλά η επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης οδηγεί το κόμμα να επικεντρωθεί περισσότερο στο πώς αυτά τα κέρδη διανέμονται.
Εάν αυτές οι ανησυχίες σχετικά με την αξία της εργασίας επιμείνουν, μπορεί —με τον καιρό— να επηρεάσουν την πορεία των οικονομιών.
