Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΗΦΗΝΩΝ
Ένα νέο βαθυστόχαστο και αλληγορικό κείμενο του καθηγητή Χρήστου Κόλλια σας παρουσιάζουμε εδώ σε παγκόσμια πρώτη. Επίκαιρο και ταυτόχρονα ρεαλιστικό. Απολαύστε το.
Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΗΦΗΝΩΝ
Και γιατί δεν θα πας στο πρωτάθλημα;
Γιατί δεν με αφήνουνε με αποκλείσανε και
εμένα και τους άλλους συναθλητές μου...
Ποιος;
Η Ομοσπονδία..
Και ποιος είναι ο πρόεδρος της ομοσπονδίας;
Δεν ξέρω!
Και...γιατί δεν σε αφήνουν να πας;
Δεν ξέρω!
Ένας κύριος εκεί παρουσιάζεται και λέει πως
είναι σύμβουλος του προέδρου, τον οποίον πρόεδρο εγώ τόσα χρόνια που είμαι στην
Πάλη από τα γεννοφάσκια μου, δεν τον ξέρω!.. ξέρω τον άλλον κύριο ο οποίος
είναι ο προηγούμενος και ο πραγματικός πρόεδρος, γιατί παλιότερα αυτός με δεχότανε στο
γραφείο...
Και τώρα τι θα κάνεις;
Διαμαρτύρομαι γιατί άμα δεν μ'αφήσουνε να
πάω να κάνω πράξη το όνειρό μου και να πάω να παλέψω-γιατί την αγαπώ την πάλη
από μικρό παιδάκι τόσο πολύ! Θα τα παρατήσω!..
Εκείνη την ώρα εγώ γλάρωνα και είχα τη σκέψη
μου σ΄ αυτή στη στιχομυθία και μισός ξύπνιος και μισός κοιμισμένος σκεφτόμουνα
τη φωνή αυτού τού μικρού παιδιού... μού φαίνεται το λέγανε... Πιλίδη, οι δημοσιογράφοι, η κοπέλα και ο άντρας το
λέγανε Γιωρίκα! είναι Πόντιος... Γιωρίκας Πιλίδης! πρέπει νάναι Πόντιος αυτό το
παιδάκι κι ο άλλος ο συναθλητής του ο Κουγιουμτζίδης και ο Ιωσηφίδης και ο Παγκαλίδης...
Ώ ρε Πόντος! στην Πάλη... τόσα παιδιά από κει;
μετά από λίγο όμως με έπαιρνε σιγά-σιγά ο ύπνος, αλλά αυτό που μού ‘μεινε στο
μυαλό είναι ότι στο τέλος κείνο το παιδάκι έκλαιγε!... και μάλιστα εξεμάνη και
ήθελε να φύγει από το στούντιο της τηλεόρασης, από το θυμό και την αγανάκτηση
του! τόσο μικρό παιδί;… στη σημερινή εποχή, παιδί πού να κλαίει και να’χει τόσα
ιδανικά! Στη σημερινή εποχή παιδί που να κλαίει και να έχει τόσα ιδανικά
υπάρχει; Κι εγώ νόμιζα πως είναι δυσεύρετο είδος! Κι άκουγα φωνές μες το
στούντιο, διαφημίσεις, και πάλι για το ίδιο θέμα και άντε πάλι άντε πάλι,
σιγά-σιγά όμως εμένα με πήρε ο ύπνος και μετά δεν θυμάμαι τίποτα από κείνη τη
συζήτηση, αυτή την εκπομπή τη μεσημεριανή... Τι γλυκός ο ύπνος το καλοκαιράκι!...
γλυκά-γλυκά λοιπόν κοιμήθηκα!...
Ένα μαλακό αεράκι
δρόσισε απαλά-απαλά το κορμί μου περνώντας μέσα από το δωμάτιο καθώς είχα
αφήσει ανοιχτά το παράθυρο εκείνο το Κυριακάτικο μεσημέρι του Ιουνίου. Σπάνια
στη ζωή μου είχα αισθανθεί τόση ευχαρίστηση, ώστε να βυθίζομαι στο κρεβάτι και
να αρνούμαι να κουνήσω έστω και το μικρό μου δαχτυλάκι μέσα στη βαθειά χαλάρωση
του κορμιού μου. Ξυπνώντας σιγά-σιγά απολάμβανα την επιστροφή στο συνειδητό
αλλά με απολαυστικά αργό ρυθμό...Ω! Πόσο μεγάλη ευχαρίστηση και ανακούφιση
πηγάζει μέσα απ'το ασύλληπτης τεχνολογίας αριστούργημα του Δημιουργού που
λέγεται ανθρώπινο σώμα!
Επιστρέφοντας από
την αγκαλιά του Μορφέα και απολαμβάνοντας χωρίς την παραμικρή κίνηση την
επιστροφή μου στο συνειδητό κόσμο με τα μάτια κλειστά, αλλά στην οθόνη του νου
μου να αρχίζει να προβάλει κάτι που είδα στον ύπνο μου αυτό το γλυκό μεσημέρι.
Είδα ένα όνειρο, ένα περίεργο όνειρο μέσα από το βασίλειο της φύσης και τον
θαυμάσιο κόσμο των μελισσών! Πήγα δίπλα τους, ήμουν δίπλα τους χωρίς αυτές να
με κοιτάζουν, σαν να μην υπήρχα δίπλα τους, αλλά εγώ τις παρατηρούσα και τις
γνώριζα τόσο καλά σαν να ήμουν μία από αυτές. Ήμουν και μέσα στην Κυψέλη μαζί
τους χωρίς να με παρατηρεί ούτε να μου επιτίθεται καμία και παρατηρούσα τη ζωή
τους…
Ο κηφήνας ο οποίος καλοπέρασε και ζευγάρωσε με
τη βασίλισσα, γύρισε χωρίς τα γεννητικά του όργανα που μένουν στη βασίλισσα,
και να’ τος πάλι πίσω στην Κυψέλη. Αντί να πεθάνει έξω αμέσως μετά το
ζευγάρωμα, είτε από τις κακουχίες και το κρύο διωγμένος από τίς άλλες μέλισσες,
τούτος εδώ μπαίνει και ξαναμπαίνει και ξαναμπαίνει μέσα στην κυψέλη με την
ιδιότητα του συμβούλου κηφήνων.
Οι νέοι κηφήνες,
επειδή αυτός έχει την πείρα και την πονηριά, τον δόλο και την πανουργία,
μαθαίνουν από αυτόν πώς να ζευγαρώσουν και αυτοί με τη βασίλισσα, πού είναι και
ο βασικός λόγος παραμονής τους στην κοινωνία της κυψέλης.
Αυτός λοιπόν για
να επιτείνει την κυριαρχία του, κάνει το δάσκαλο και τον σύμβουλο στους μικρούς
επίδοξους κηφήνες και μάλιστα με αυτήν την ιδιότητα μπαινοβγαίνει στην κυψέλη, ρουφώντας
το μέλι, την γύρη και συνεργαζόμενος με
ορισμένους κηφήνες οι οποίοι του λένε τα μυστικά της κυψέλης, ενώ αυτός τους
δίνει μυστικές και κρυφές εντολές για τη βασίλισσα η οποία σε λίγο καιρό θα
βγει να ζευγαρώσει.
Η εκφυλισμένη
κοινότητα των μελισσών δεν έχει προλάβει να αντιδράσει και να τον διώξει, γιατί
αυτός έχει πρόσβαση και στις εργάτριες,
στις οποίες έχει μοιράσει μάλιστα ορισμένα προνόμια και έτσι έχει φτιάξει τους
πραιτοριανούς του μέσα στην κυψέλη. Όλη αυτή η κατάσταση έχει ξεφύγει από το
φυσικό βασίλειο και το φυσικό σχέδιο του δημιουργού για το πώς πρέπει να
δουλεύει σωστά το μελίσσι.
Ο Μελισσοκόμος ο
οποίος είναι «το αφεντικό» των μελισσών νέμεται και εκμεταλλεύεται το μέλι τους,
προσφέροντας λίγη σιγουριά για το χειμώνα μέσα στην κυψέλη και λίγη … ζαχαρίτσα,
δηλαδή ταΐζοντας τες για την επιβίωση τους και συντηρώντας τα πάθη τους.
Ο Μεγάλο-νταβατζής
λοιπόν που απορροφάει το κερί, το μέλι, την πρόπολη και τον βασιλικό πολτό από
τόσες μέλισσες ανέχεται και συνεργάζεται με τον κηφήνα αντί να τον εξοντώσει, και
τον αφήνει να αλωνίζει μέσα διότι νομίζει ότι έτσι συνεχίζουν να εξυπηρετούνται
οι δικοί του σκοποί, ότι δηλαδή θα συνεχίσει η παραγωγή. Ο κηφήνας
υπάρχει με το «διαίρει και βασίλευε» που έχει επιβάλλει και έτσι έχει διχάσει
και αδυνατίσει τις τίμιες και εργατικές μελισσούλες, τις εργάτριες δηλαδή, που δεν
έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να τον πετάξουν έξω.
Ως γνωστόν ο κηφήνας όταν εκδιωχθεί, επειδή είναι άμαθος
και άπειρος από επιβίωση και επειδή είναι πραγματικά άοπλος γιατί δεν έχει κεντρί,
είναι εκ φύσεως τεμπέλης και αδούλευτος. Το μόνο καλό που προσφέρει στις
μεγάλες ζέστες, επειδή είναι καλοπερασάκιας κουνάει τα φτερά του για να
δροσιστεί το περιβάλλον του και έτσι συντελεί να δροσίζεται ο γόνος και το
μικροκλίμα της κυψέλης.
Έτσι λοιπόν, αν θα
τον πέταγαν έξω, όπως γίνεται στην φύση, θα πέθαινε από το κρύο του χειμώνα και
την πείνα, γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει κεντρί,
γιατί δεν έχει.
Είναι όμως ωραίος
και εντυπωσιακός, πιο μεγαλόσωμος και πιο βαρύς από τις άλλες μέλισσες και
ιδιαίτερου εξωτερικού κάλλους, του οποίου βασική αποστολή είναι η καλοπέραση για το ζευγάρωμα του με τη
βασίλισσα.
Όλοι οι κηφήνες
μετά την διεκδίκηση της βασίλισσας στον ουρανό ψηλά, στην επιστροφή τους, αν
υπάρχει τροφή στο μελίσσι, έχουν λίγο καιρό ζωής ακόμα, τους ανέχονται δηλαδή
οι εργάτριες μέλισσες. Όταν όμως έρχεται ο χειμώνας και δεν έχει στις αποθήκες αρκετή
τροφή, αναγκάζονται οι εργάτριες και τους πετάνε έξω.
Όμως αυτός, προβλέποντας
το πέταγμα του έξω, έχει προσπαθήσει να δημιουργήσει μέσα μία κλίκα επίδοξων
κηφήνων και τους ορμηνεύει, τους δείχνει και τους μαθαίνει από την εμπειρία του,
πώς να τον αντικαθιστούν, ενώ στην ουσία δουλεύουν και αυτοί για αυτόν. Μπαινοβγαίνει
έτσι λοιπόν στο μελίσσι, αφού και ο μελισσοκόμος δεν πολυκαίγεται για τη
δικαιοσύνη και την ορθότητα της εργασίας του μελισσιού, διότι ζούμε σε μία
εποχή στην οποία έχει διαταραχθεί και «της φύσεως η τάξις».
Έτσι λοιπόν
αλωνίζει δημιουργώντας μία ομάδα από επίδοξους κηφήνες και βρίσκει το άλλοθι να
μπαινοβγαίνει στην κυψέλη και να συνεχίζει να καλοπερνάει, να ρουφάει τους
καρπούς και τους ιδρώτες των άλλων εργατριών μελισσών και να πορεύεται πάντοτε
γύρω από την βασίλισσα, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο κυρίαρχος,ο οποίος αντί
να φύγει μετά την αποστολή του και να πεθάνει έξω, επιτείνει την ύπαρξη του
μέσα ρουφώντας και εκμεταλλευόμενος το μέλι και τις τροφές που του προσφέρει το
μελίσσι χωρίς αυτό, αδύναμο και διαιρεμένο να μπορεί να τον πετάξει έξω.
Μία αρχιεργάτρια μέλισσα
η πιο διακεκριμένη για την ηλικία της, νέα, καρποφόρα και πολύ εργατική μελισσούλα,
προσπαθεί διαμαρτυρόμενη προς τις άλλες στην κοινωνία των μελισσών να δείξει το
ρόλο του κηφήνα και πως όλες τους πετούν και δουλεύουν πυρετωδώς σε όλη τους τη
ζωή για αυτόν.
Η μελισσούλα αυτή
πάει και έρχεται διαμαρτυρόμενη προσπαθώντας να ξυπνήσει το DNA των άλλων
μελισσών, το ίδιο ικανών με αυτήν, για να τους δείξει ότι ο κηφήνας πρέπει
οπωσδήποτε να φύγει από την κυψέλη γιατί ρουφάει τους καρπούς, το μόχθο και το
θησαυρό της εργασίας τους.
Με τις μηχανορραφίες
τις πονηριές και το φιλοτομαρισμό του αυτός προσπαθεί να κερδίσει χρόνο… Κάποια
στιγμή θα χάσει το παιχνίδι, αλλά επιτείνοντας το χρόνο, επιτείνει και την ίδια
του τη ζωή και δίνει αγώνα μεγάλο επιβίωσης κατά της αρχιεργάτριας των μελισσών
προσπαθώντας να τη διαβάλλει και να της εμποδίσει την έξοδο για την εργασία της,
κρατώντας την στην ουσία δέσμια και ανενεργή με το ζόρι πίσω από νόμους,
τερτίπια, μυστικές συμφωνίες και
συνεργασίες με τους άλλους κηφήνες της κυψέλης.
Η αρχιεργάτρια
όμως νέα μελισσούλα είναι πολυβραβευμένη, δικαιωμένη, πολύ ορεξάτη , εργατική και
δεν το βάζει κάτω!
Φωνάζει όπου
σταθεί και όπου βρεθεί και διαλαλεί την αδικία που γίνεται όχι μόνο στην ίδια αλλά και στις άλλες καλές και
εργατικές μελισσούλες που είναι και αυτές βραβευμένες στην κοινωνία του μελισσιού.
Φωνάζει όπου
βρεθεί και μαίνεται η μάχη για το ποιός θα επικρατήσει στην φυσική της τάξεως
διαδικασία κατά την οποία οι εργατικές μέλισσες θα πετάξουν έξω τον κηφήνα ή θα
υποταχθούν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα στην παρουσία του.
Ο κηφήνας έχει ορμηνέψει
και διδάξει τους άλλους μελλοντικούς κηφήνες, τους οποίους χρησιμοποιεί σαν
φρουρά που έχει κυκλώσει και απομονώσει τη βασίλισσα, μη αφήνοντας τις άλλες
μέλισσες να την πλησιάσουν, προκειμένου αυτή να μη μπορέσει να σκεφτεί και να
εργασθεί καθαρά, ώστε να παράξει το έργο της που είναι η αναγέννηση του
μελισσιού και ο πολλαπλασιασμός των υγιών μικρών μελισσών. Έτσι λοιπόν και η
βασίλισσα μένει ανενεργή, μην μπορώντας να ξεφύγει από τον κλοιό των κηφήνων.
Ο χορός των
κηφήνων με κέντρο τη βασίλισσα καλά κρατεί.
Κάποια στιγμή όμως
ο Μελισσοκόμος που είναι «το Αφεντικό» των μελισσών, αυτός δηλαδή που παίρνει το μέλι,
το κερί, την γύρη και τα άλλα οφέλη από τις μελισσούλες, θα καταλάβει ότι κάτι
δεν πάει καλά στο μελίσσι του, γιατί δεν γεννάει, δεν πολλαπλασιάζεται ούτε του
φέρνει μέλι, δεν παράγει έργο και συνέχεια βουίζει, φωνάζει, γιατί μέσα υπάρχει
αναταραχή και φασαρία.
Έχει μάθει μόνο να
παίρνει από τις μέλισσες εδώ και πολύ μεγάλο διάστημα και δεν έχει ασχοληθεί με
το πρόβλημα ότι το τέλος των μελισσών ισούται και ισοδυναμεί και με το δικό του
τέλος.
Οπότε το σύστημα
θα αναγκαστεί να θυσιάσει τον κηφήνα, αρκεί οι μέλισσες να κρατήσουν γερά.
Είναι θέμα χρόνου να
θυσιαστεί ο κηφήνας για να μπορέσει το
μελίσσι να ξαναγίνει παραγωγικό και να ξαναφέρει μέλι, κερί, γύρη, πρόπολη και
όλα τα άλλα καλά προκειμένου να ωφεληθεί από την εργατικότητα της φύσης των
μελισσών του.
Όσο για την τύχη
των άλλων κηφήνων πού συνεργάστηκαν μαζί του για την κατάκτηση της βασίλισσας,
τα εργατικά μελισσάκια τούτη την φορά θα είναι πιο έμπειρα και θα τους
απομονώσουν έναν-έναν, αφού προηγουμένως η βασίλισσα θα ζευγαρώσει με 8-10 από
αυτούς. Οι Εργατικότατες μελισσούλες όμως, παρότι είναι από τα πιο έξυπνα
πλάσματα του πλανήτη, εν τούτοις δεν γνωρίζουν τον μελισσοκόμο τους … για ποιόν
δηλαδή δουλεύουν … Δεν μπορούν να ξέρουν σε ποιόν μελισσοκόμο ανήκουν! Όπως
εμείς!
Επειδή όμως είναι
όντα με ιδιαίτερη ευφυία και υψηλό αίσθημα επιβίωσης, «παλεύουν» και
προσαρμόζονται κάτω από όλες τίς συνθήκες, προκειμένου να επιβιώσουν και να
πετύχουν τον σκοπό τους. Οι μέλισσες θα βρουν τον δρόμο τους. Όπως και
εμείς!
Αν τούς μοιάζαμε!…
Χρήστος Κόλλιας
Λέκτορας Πάλης - Πανεπιστήμιο Αθηνών –
Σ.Ε.Φ.Α.Α.
