Αυτή η ανόητη προσμονή σου ...
Όλοι περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα.
Όταν κάποιος μας υποσχεθεί πως όλα θα αλλάξουν τότε είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε υπομονή και θυσίες αν χρειαστεί. Άραγε καταλαβαίνουμε πως τις περισσότερες φορές βολεύουμε τους άλλους με αυτή μας τη στάση;
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πούμε όχι; Γιατί θα πρέπει εμείς να αλλάζουμε συνεχώς τη ζωή μας; Γιατί να είναι πάντα δεδομένη η στάση μας απέναντι στα πράγματα;
«Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου, πως οι “άλλοι” κάποτε θα αλλάξουν. Ξέχνα την, να χαρείς. Οι “άλλοι” την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα.» (Αλκυόνη Παπαδάκη)
Μην περιμένεις να αλλάξουν οι άλλοι άλλαξε πρώτος εσύ. Μάθε να λες όχι. Μάθε να διεκδικείς πράγματα για σένα. Δεν μπορούν οι άλλοι μόνο να απαιτούν από σένα.
Άλλαξε ρότα.
Τώρα αν μπορείς.
Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου… κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα… εκεί σε περιμένει η ζωή… μπροστά…
Και αν δεν μπορείς μόνος σου, αν δεν μπορείς μόνη σου, μη φοβάσαι να ενωθείς. Οι σύμμαχοι είναι πάντα πολύτιμοι στη ζωή μας.
Η ένωση μας τώρα είναι πιο σημαντική από ποτέ. Αυτή τη μάχη για αλλαγή θα την δώσουμε ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί σαν ένα, με νόηση.
Τέλος οι φωνές και οι διχόνοιες που μας χώρισαν και μας έκαναν ευάλωτους και χειραγωγημένους τόσα χρόνια.
Μόνο ενωμένοι τώρα πια μπορούμε να τους πούμε όχι.
Χωρίς φωνές, χωρίς βία, χωρίς αίμα… μόνο με την ένωση μας.
